Przejdź do głównej zawartości

Nowe z(a)danie do napisania


Przyglądam Ci się jak siedzisz i drapiesz kota. Masz ładne, długie palce i tak zmysłowo przeciągasz je po rudej, tafli kociego futra, topiąc je w kocim miękkim brzuchu. Kot rozważa, czy obrócić się na bok, zatrzymujesz go swoimi pieszczotami. Drapiesz go za uchem, na chwilę zastyga. Kiedy dotykasz łebka, rozpoczyna grę z udeptywania, znajdujesz wtedy, przycisk do mruczenia i zamykania kocich oczu. Słyszymy, jak kot z rozkoszy wzdycha i drży. Uśmiechamy się do siebie. W pewnej chwili kot wstaje, przeciąga się i zeskakuje na podłogę. Oblizuje lewą łapę, patrzy Ci w oczy i miauczy. Ty i kot macie niebiesko-szkliste oczy. Macie coś wspólne, męsko-kocie porozumienie.

I idziecie do biurka. On wie, że jest nowe z(a)danie do napisania. Ty wiesz, co masz robić. Patrzę na was za wczoraj, za dużej piaszczystej, gorącej nocy, obrosłej tłustymi i pięknymi snami. Kot jest wzruszony, że znowu dla niego piszesz, podziwia Cię kiedy kreślisz tranem na stole tłuste plamy. Rytuał pomiędzy wami trwa. Kot, coraz ściślej przytula się do Twoich nóg, coraz mocniej obciera boki, chce przyśpieszyć swoje danie, nowe z(a)danie do napisania jest gotowe: “rytuał chrupania bez końca”.


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

moTYLE wrażeń

- Poruszyłem coś w sobie. W klatce piersiowej, tuż nad przeponą.  Serce? - MoTYLE wrażeń... - Aha, masz łąkę w sobie? - Raczej kamieniołom... dużo pracy z rozbijaniem skał. - Widziałam dziś słońce nad kamieniołomem i latające MoTYLE wrażeń. - Widziałaś? Aha, czyli wiesz jak wygląda mój pejzaż... - O tak, trochę księżycowy... Wystające z trawy skały i taka kojąca cisza. - I jak Ci teraz? - Boli w klatce, za mostkiem, w sercu coś puściło, uskrzydliło się. Napuchło. Powiększyło. Rozleciało i odleciało. Poukładam sobie to teraz, ułoży mi się to w nową całość. - Przytulić Cię? Mogę tylko tyle... -MoTYLE, Tak!

W okolicach serca

Obudziły go w nocy trzy żebra po lewej stronie. Ból pomiędzy drugą, a trzecią w nocy. Zasnąć nie mógł, nabawiając się nerwicy zaczerpniętej z rozdrganego serca, nie miał już na sen więcej czasu, puchł. Rano przyszła odpowiedź z świeżościom spojrzenia. Ból zniknął, zastąpił go widziany w parku bez.

Ty co spacerujsze po boskim parku karmiąc wiewiórki wiszące na Twoich spodniach.

Powiedz, dlaczego nastała dziś cisza poprzedzielana zimnem, po przetykana obudzonymi drzewami i tym jednym egzemplarzem co jeszcze śpi? Powiedz, dlaczego na każde życie przypada jakaś miłość? Powiedz, dlaczego dziś stałeś przy wejściu do metra i czekałeś licząc, chodnikowe płytki? Powiedz, jak smakowała, Ci dziś drzemka? Powiedz, jak to jest, że słoik pełen laskowych orzechów czeka na Twój powrót? Powiedz, co trzyma Twoje ubrania w szafie, odwieszone na wieki koszule i uprane na zawsze i czyste bez Twojej obecności podkoszulki? Powiedz albo niech cieknący nos i deszcz za oknem odpowie...