Ogród Rozkoszy Ziemskich

A mgła była gęsta i osaczająca, przenikała przez Ogród Rozkoszy Ziemskich Boscha.

Przez palce dłoni, przez gęstą brodę potarganą porannym wiatrem. 

Mgła była wszystkim co zaprasza, co stanowi początek. 

Mgła była wodą. 

Była zwiewna i pachnąca delikatnym snem, 

intrygująca w odkrywaniu, wabiła urokiem podróżnych. 

Była bezbrzeżna. Nie wiadomo gdzie się zaczynała i gdzie kończyła. 

Była delikatna i stanowcza w dotyku. 

Otulała sobą całe ciało, drzewa, płoty i domy. 

Jesienne połacie trawy i tory kolejowe. 

Była wszystkim o czym można było marzyć. 

Była lekko słona od łez rozłąki i słodka od łez radości spotkania. 

Była dostępna na odległość ust, tuż na końcu nosa i koniuszków mokrych rzęs. 

Przemierzana o poranku.

Rozpostarta nad dniami, tuż nad rzeką wakacji. 

Pochylona nad kochającymi się we wspomnieniach gołębiami. 

Utulona pomiędzy ramionami, ciepłego pomalowanego słońcem ciała. 

Spotkana w letniej sukience, z zarysowanym kształtem bioder.

fot. Maya Rostkowska